intelektualistka

Kiedyś nadejdzie mrok:
i powrócą dzwony
których dźwięk: rozlegnie się
wraz z szyderczym krakaniem wron
Pora ciemnych świtów
Epok a dotąd niepoznana
napełni kielichy jadem i czarami
modlitwą posępną, duszami martwych
co jęczą w przepaściach otchłani snów
demony bez skrzydeł
epoki Kaina
spadające gwiazdy,
jasne jak światło dnia
Pora ciemnych obłoków
jak nierealne marzenia
nagrobki i ołtarze,
targowisko dusz

skrzydła upadłych geniuszy
z beznamiętnym spojrzeniem
jak zimne lśnienie marmuru

W sercu słyszę jego zew
powraca Gotyk, nadchodzi noc
klątwa nad światem, jak śmiertelna żałoba
Nadejdzie koniec i wygaśnie światłość
ciemność wszystko pochłonie,
nikomu nie będzie dana szansa na zbawienie
Gotyk powróci jak noc czarnych wron
Demony bez skrzydeł
Epoka, jakiej dotąd nie było

Czemu wszystko nie jest prostsze?
Świat- niby taki sam, a jednak codziennie inny...
Ludzie, przemykajacy ciemnymi ulicami, samotnosc w tlumie, obojetnosc...
Tak naprawde jestem niczym,
niczym i wszystkim zarazem
Zatracam sie, gine w nicosci

Jestem tu i teraz , a zarazem na krancu wszechswiata

Jaki jest cel mojej wedrowki?

Zadaje sobie codziennie owe pytanie

Nie znam dnia i godziny wlasnej smierci

Wiem wszystko i zarazem nic

Mysle, wiec jestem

a jednak mnie nie ma

Moze jestem wylacznie fikcja?

Swiat widziany mymi oczyma to iluzja?

Chce zyc, a zarazem umrzec

Zyje wylacznie dla przyszlosci

Terazniejszosc jest nazbyt okrutna