intelektualistka

Idealizm..., marzenia...- wietrzeja wraz z czasem, tchnac efemeryzmem, nadzieja, dajac niezmierzana sile walki.
Dawniej nie wierzylam w ich urzeczywistnienie- wydawaly sie byc zbyt odlegle, wyabstrahowane, zas ciagle batalie z przeciwnosciami losu odsuwaly je na krance swiadomosci. Jednakze dzis staly sie blizsze, niz kiedykolwiek...
Czy zdarze zrealizowac chociaz te najwazniejsze, ktore towarzysza mi od wczesnych lat dziecinstwa, nim dosiegna mnie wieczne czeluscia?? Czy nie pograze sie w gonitwie o slawe, pieniadze?? Ktos kiedys rzekl, iz zostalam stworzona do wielkich rzeczy... Marnie skoncze, lub tez osiagne wszystko... Moze jest w tym troche prawdy...

Dryfujący pomiędzy początkiem, a końcem...
Będący w niebie i nicości...
Poszukający wszystkiego i niczego..., atomu i całej materii...

Wiecznie będący... tu i teraz... na wieki wieków... ze mną... i przy mnie...

Wiecznie poszukująca...
Wiecznie zagubiona...
Wiecznie nierozumiana...
Wiecznie smutna...
Wiecznie samotna...
Wiecznie inna...
Wiecznie myśląca...
Wiecznie marząca...
Wiecznie nieprzynależąca....
Wiecznie kusząca...
Wiecznie widząca...
Wiecznie czująca...
Wiecznie słysząca...
Wiecznie smakująca...
Wiecznie wąchająca... 
Wiecznie będąca... tu... i teraz... na wieki wieków...

Antagonizm goni antagonizm, tworząc iluzaryczność skrajnej fikcji, do czasu...,aż wyłoni się kiedyś ego...,bez zbędnych masek...

Jestem taką, jaką chcesz mnie widzieć... Wyobrażenie o mnie powstaje bowiem w Twoim umyśle...